Günlerin köpüğü birikmiş üzerime...Silkelenip,kendi Araf'ıma misafir etmeliyim onu...Varolmanın dayanılmaz hafifliğini hiç bir zaman hissedememekten gelir ya gecenin koyu karanlığı üstüne..İşte o an anlıyorum kendine yabancı olanın,kimseye tanıdık gelmeyeceğini...Yorgunluğunu ve yalnızlığını,en işlek yolda bırakmanın çare olmayacağını...Ekmek arasına hüznünü doğramanın ne demek olduğunu...Dünyanın tüm suskunlarını dilemeyi tanrıdan..
Gidişler hep örselerken ruhumu,ben yine mezarlarınıza tüküreceğim..
(Kız bloğu yazısı yazmaya çalıştım,ancak bu kadar oldu,tiksindim,yabancılaştım kendime,hüznüm ruhumu bir kelepçe gibi sararken,günün ilk ışığınaydı özlemim :D )
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder