sekiz tane gerizekalı bir asansörü düşürürse ne olur?

Düşünün ki 7 adet insan yana yakıla yurt arıyor. Hem ucuz,hem güvenli hem de süpersonik bir yurt bulacağız diye gide gide… (reklama girmek istemiyorum) yurduna gidiyor.İlk önce yurt odalarını geziyor bunlar.Bu sırada 2. Kattalar.Sonra asansöre binip üst kata bakmaya karar veriyorlar.Bu sırada yurt görevlisi bir kadın da onlara eşlik ediyor.Asansör tırt bir şey.Belli yani,4den fazla adamı taşımaz.Ama bu bize engel mi?asla.Tavşan gibi doluşuyoruz asansöre.Kendimiz yetmezmiş gibi bir de görevli kadını da binmeye ikna ediyoruz.”gel hacı valla bişi olmaz” diye.bu sırada asansörde tamı tamına 8 kişiyiz.6. kata basıyoruz.Halimizden memnun kakara kikiri yukarı çıkmayı bekliyoruz.Fakat o da ne?asansör adeta fizik kurallarına meydan okuyarak bastığımız yönün tersine yani aşağı doğru hareket ediyor.Sonradan düşününce aslında mantıklı davranışın asansörünki olduğunu fark ediyoruz.Neyse biz azalarak artan bir ivmeyle aşağı düşüyoruz.Sessiz sessiz tıpkı birer mal gibi ölmeyi bekliyoruz.Sonra benim aklım gidip geri gelmiş ki stop düğmesine basmayı düşünüyorum.Ordan biri basıyor,biz bastıkça asansör coşageliyor daha bir hızlı düşüyor.Işıklar sönüyor.Ve biz sonu bekliyoruz….

Arkasından gelen “güm” sesiyle biz yekvücut olduk.Birbirimizi hiç bu kadar yakından tanımamıştık.Ardından gelen sessizliği “burada telefon çekmiyor” nidası bozdu.Düştüğümüz an hayattaki en büyük sorunu telefonun çekmemesi olan bu insanla ilişkimi gözden geçirmeye karar verdim.Neyse…Arkamdan bir el beni “zıgara ver” diye dürtüyordu.Biz görgüsüz gibi iki dakikada oksijensizlikten yakınmaya başladık.ay nefes alamıyorum,ay ayol fena oldum” demeler…Ama aynı zamanda sigara içmeye karar vermeler…Derken aramızda en mantıklı arkadaşımız nerden geldiği belli olmayan bir soğukkanlılıkla yurt müdürünü aradı.”Biz düştük,ama iyiyiz,bizi kurtarır mısınız? diye veryansın etti.Yurt müdürü belli ki gamsızın önde gideniydi:”aşağıda mısınız,tamam geliyorum” diye cevap verdi.Fakat bu adamın kafası nasıl çalışıyordu böyle? Yukarda olma ihtimalimizi de göz ardı etmiyordu.Bu kadar ilgiden şımardığımızdan olsa gerek biz ahahha,ehhehe,zuhahahhaha diye gülmeye başladık.Neye güldüğümüz hakkında en ufak bir fikrimiz yoktu. Hepimizin aklı gitmişti. Birisi “ fazla gülmeyin,oksijen biter”dedi. Cümlenin üzerinde hiç fikir yürütmediğimizden,hemen sustuk.

Neyse kahramanımız geldi,anahtarı soktu.İlk önce açamadı.Dedik tamam,bitmedi bizim çilemiz.Ama sonra nasıl olduysa açıldı.Adam bizi görünce gözleri belerdi.”Kızım yavrum deli misiniz,niye bu kadar abandınız asansöre” vallahi bilmiyorduk amca,taşır diye düşündük,hepimiz çok zayıfız ki zaten” diye mantıklıca bir cevap verdik.Centilmen güvenlik bizi zarifçe ellerimizden tutarak kuytudan çıkardı.O an adeta güneşi görmüştük.Fakat adam çıkarıyor çıkarıyor biz eksilmiyor artıyorduk.”Alla alla ben anlamadım,hala geliyorlar dedi.” Neyse biz kurtulduk bir şekilde.

Ama durun daha bitmedi.Biz halimize yanmadan yurdun görmediğimiz yerlerini keşfetmeye devam ettik.Bir baktık,jimnastik salonu orda.Girdik,aa güzelmiş dedik.Çıktık.Kantine geçtik.Fakat? Kantinde bir televizyon,tvde kral tv,kral tvde Teoman.Bunu asla görmezden gelemezdik.Size yemin ederim oturup klip izledik biz.Artık hakkımızda ne düşündüğünüzü biliyoruz,sevgiler yolluyoruz.bay bebiş.