rodin

meyhane şarkıları diye bir albüm var. bunu dinleyince insan meyhanede olduğu için mi hüzünlenir, hüzünlendiği için mi meyhaneye gider sorusunun cevabında muallakta kalıyorum. bir kadın 'seni ben ellerin olsun diye mi sevdim' diyor. yok işte, burada pek birşey söyleyemiyorsun, söyleyesi de gelmiyor insanın, öyle kalıyorsun sadece. eller falan titriyo, kalp atışları hızlanıyor. kendini bir masada karşılıklı oturup birşeyler anlatmaya çalışırken buluyorsun. o an başka hiçbir yerde olmayı istemediğin halde, bir anda kaçıp gitmek istiyorsun. aslında duyacağından emin olduğun ama içinde bir yerlerde belki diye biriktirdiğin birkaç cümle var, onlar pek duyulmuyor. yüzüne bakınca kendine yabancılaşıyorsun biraz, aynaya bakınca kendine yabancılaşıyorsun, beyoğlu'na bakınca ilk defa gelmiş hissediyorsun. sonra, sanki az önce dünyanın en olağan olayını yaşamış gibi masadan kalkıp yürüyorsun. hayat çok tuhaf lan! bir daha da dünyaya gelmem, benim için dünya bitmiştir!